Olan Bu...

Yine gözgöze geldiğim bir tanıdıkla birbirimizi görmezden gelerek yollarımıza devam ettik, bu üçüncü kere gerçekleşti ve üçünde de ikimizde görevimizi çok düzgün yaptık. Bu gidişle iki yakın arkadaş bile olabiliriz diye düşünüyorum; hiç konuşmadan, sadece göz temasıyla bu kadar iyi anlaştığım başka biri olmamıştı hayatımda.
- Oooo yine karşılaştık.
- Evet! Çaktırmaaa...
- Hiç çaktırır mıyım kanka ayıp ediyorsun!
- Kafanı yanındaki kişiye çevirip sohbet ediyormuş gibi yapman harika, ama o anda 'Bir tanıdığı gördüm de, o beni görmesin, sohbet ediyormuş gibi yapalım, hatta komik bir şey demişim gibi gülsene...' dediğini tahmin ediyorum ve bu, başarını gölgeliyor.
- E sen yalnızsın tabi, bu nedenle kafan rahat elbette. Hem bana bulaşma ihtimalin, bana nazaran yüksek, çünkü yalnızsın! Yere bakarak yürüyerek kendini yok sayabilme rahatlığı da sende var. Sadece yere bakarak yürümeye devam ederek ülke sınır kapısından bile geçebilirsin inan bana, kimsenin bir şey diyebileceğine ihtimal vermiyorum. Herkes aman yanıma gelmesin diyerek, seni görünce yanındakine bir şeyler anlatmaya koyulacaktır.
- Ya bu yalnızlardan ne istiyorsunuz! Ne!
- Hiçbir şey?
- İşte sorun da bu ya, bir şeyler isteseydiniz yalnız kalırlar mıydı sanıyorsunuz orospu çocukları!
- Damardan girdin yine. Ve farkındaysan tuttun da beni, görmezden gelip, çekip gidiyorduk hani? Yanımdakine senin ne kadar yalnız ve yapışkan bir insan olduğunu anlatarak seni görmezden gelip buradan uzaklaşıyorum izninle. İşin kötü tarafı seni zerre tanımayan arkadaşım, senle ne zaman tesadüf etse aklında sadece, 'Haaa şu yalnız ve sülük gibi yapışan mı? evet tanıyorum...' deyecek, buna inanabiliyor musun? Bu kadar korkunç bir şey olabilir mi? Oluyor, hem de sık sık, birinin ölümü gibi bir şey bu, üstelik bir kereden fazla oluyor. Gerçekten inanılmaz. Değil mi? Hey! Gittin demek ha, seni yalnız, hiç arkadaşı olmayan, sülük gibi yapışan herif...