Facebook'u 4 Kez Okudum Ama Birşey Anlamadım

Belki 1 aydır bakkal makkal dışında evden dışarı adım atmıyordum.9. günden itibaren bu komik, 16. günden itibaren trajikomik ve 22. günden itibaren trajik bir hal almıştı...

Bunun sebebini, "yaa üff... şimdi kim cıkıcak.", "yaa şimdi giyin filan, sonra o yolu çek, boşverr..." menvalinde yalanlara açıklıyordum kendime, ama durum çok farklıydı ve bunu bir türlü kabullenemiyordum, sürekli farklı farklı sebepler, bahaneler üretiyordum...

Telefonum 1 aydır çalmamıştı ve ben ki telefonu bir kere sesliye almaz iken şimdi hem sesliye hemde titreşime ayarlamıştım ve belki duymam diye 24 saat başında olduğum bilgisayarımın monitörünün önüne koymuştum; belki duymayabilirdim ama o zaman monitör bozulcak, sesler çıkarcak filan daha rahat duyardım, hem neme lazım arayabilirlerdi kankalarım, ayıp olmasındı onlara, telefon açmamak olur mu?

24 saat bilgisayar başında, daha doğrusu 24 saat facebook'ta dolanıyordum.İlk başlarda ağır bir havam vardı, çevrimdışı olarak takılıyordum, kimsenin profiline bakmıyordum, kimseye arkadaş teklifi yollamıyordum en fazla video izliyor ve belki yeni paylaşılan fotoğraflara bakıyorum ama yorum filan yazmıyordum, hele hele o oyunlar, etkinliklerden nefret ediyordum...

Fakat günler geçtikçe daha çok profil gezer oldum ve arada kim online deye bakmaya başlıyordum, bazen telefonum monitörü çızırtılaştırıyordu hemen elime alıp bekliyordum ama telefonun hatları mı ne şey oluyormuş ondan öyle arada oluyormuş öyle, ama bu arada olan hat değişiklikleri beni çok heyecanlandırıyordu ve hemen kesin şu aramıştır diyordum ya da şu da olabilir, ama hayır sadece hat değişiyordu ve telefon çalmıyordu...

Hayranlarınız kim-profilinize kim bakmış gibi etkinliklere gireyim belki komik birşey çıkar, güleriz deye düşünüyordum ama aslında tek umudum akrabalar dışında da profilime bakanları bulabilmekti ama liste 10 kişi olmasına rağmen bazen sadece 4 kişi buluyordum profilimi gezmiş ve hepsiyle soyadımın aynı olması beni daha fazla batağa buluyordu ve tabi bunu da açıklayacak sebeplerim vardı, "e oğlum, kimsenin haberi yok feysbukun varmı yokmu? Az birşeyler ekle, yorum yap bak ne oluyor!" deyor ve kendimi motive etmeye devam ediyordum...

Bir keresinde tam tuvalette işemeye başlarken telefonum çalmaya başladı ve çişim bi türlü bitmek bilmiyordu içimden ya şey arıyorsa diyordum, hemen tuttum pipimi, işememeye çalışa çalışa, kendimi sıka sıka, donuma damlata damlata gittim telefonu tam açarken kapandı.Arkadaşlarımdan biriydi, hemen geri aradım, ve çok rahat cool imajımı hiç bozmadan:
-Naber dostum ya beni aramışsın da lavabodaydım şimdi gördüm?
-Ya heye Vodvil senden birşey isteyecem 20 lira borç verirmisin bana, çok acil lazım da.
-Hııı, hayırdır bir sorun mu var? dedim onu dinliyor ve sorunlarıyla ilgilenmek istiyor gibi gözükmek istiyordum ve cool imajım hala devam ediyordu.
-Ya abi acil lazım şey oldu da verebilir misin ben sizin evin oralardayım?
-Olur tamam çık yukarı vereyim.
-Kanka sen insen be hemen.
-İyi tamam aşşağıda bekle geleyim, dedim ve direk yüzüme kapadı son cümlemden sonra, bir arkadaşımdı belki 2 aydır görüşmüyorduk ama, "bak adamın ilk aradığı kişi benim herhalde, ona da çok ayıp ediyorum ya keşke arada arasam da görüşsek iyi çocuktu hem..." diye sayıklayarak üstüme polarımı ve cüzdanımı alıp inmeye başladım.

Asansördeyken bile "tabi iyi çocuk, adam dara düşünce beni arıyor, ben de onu bir kere aramıyorum kaç zamandır, yazıklar olsun bana..." diye diye devam ediyordum söylenmeye.

Apartmanın kapısın önüne çıkınca göremedim onu şöyle etrafa baktım gene kimse yoktu, sonra birden korna sesi duydum, yolun üzerinde gri bir 206'nın içinden bana el ediyordu arabayı o kullanıyordu, yüzüm güleç gittim arabanın yanına, o direk:

-Çok sağol kanka ya çok lazımdı, deyince ben direk parayı çıkardım verdim.Arabanın içinde 5 kişilerdi hepside arkadaşlarımdı benim, hepsine selam verdim, onlarda bana verdi en son borç verdiğim çocuk:
-Arada görüşek kanka çok sağol ya hadi eyvallah dedi ve bastı gittiler.

Yavaş yavaş yürüdüm apartmana doğru, ben niye aramıyordum bu çocukları hepsi ne güzel karşıladı beni diyordum ayıp ediyorum çok ayıp, gelmeyeceğimi bildikleri için davet etmediler hem çok kalabalıklardı zaten, iyi çocuklar ya tanımıyor muyum sanki...

Evimde ve facebook'ta takılmaya devam ediyordum artık sürekli online gösteriyordum kendimi ve sürekli profil geziyordum ki profilime kim bakmış gibi listelerde gözükeyim diye hem komik olur diyordum ama ilk 3 e girmeyeyim yanlış anlaşılır sadece listeye girsem yeterdi hem güleriz diyordum...

Ayrıca yorum yapmaya da başlamıştım fotoların altına kızlara, "çok güzel çıkmışsın canım :))))))", erkeklere, "güzel foto kanka .d.d" şeklinde yorumlar yazıyordum, gördüğüm herkesi arkadaş olarak eklemeye başlamıştım ve çoğu hayranlarda 1. çıkıyordum artık ve, "aa bu nasıl oldu bi yanlışlık var herhalde :D:D : )) :D " şeklinde yorumlar döşüyordum listelerin altına...

Ama değişen birşey olmuyordu hala evde takılmaya devam ediyordum sonra aklıma fotolarımın eski olduğu geldi ve bende hemen duşa girdim, güzelce temizlendim annemle kıyafetlerimi ütülemesi için kavga ettim ama ütülettim, saçlarımı pressledim ve tarz bir şekilde annemlerin yatak odasındaki aynada yeni fotoğraflar çekildim, kız kardeşimin telefonu yeni ve fiyaka olduğu için bütün fotoğraflarda telefonu göstermeye dikkat ettim ve bütün fotoğrafları Facebook'a ekledim anında ve beklemeye başladım.

1 gün geçmesine rağmen kimse yorum yapmayınca, "e dün öğle satlerinde koydum kimse yoktu, sonrada başkalarının paylaşımları arasında arada kaynadı gitti." diye kendimi teselli ettim fakat ben böyle kendimi kandırdığım sırada bir kız bir fotoğrafımı beğenmişti, kızla fazla muhabbetim yoktu ama tanıyordum eskiden aynı sınıftaydık ve benim de çok beğendiğim fotomu beğenmişti.

Baktım face'de onlinedı hemen, "slm :))" yazdım, sonra o da cevap verdi.Ben, o cevap verir vermez cevap yazıyordum, daha doğrusu benim gözüm hep o küçük kutucuktaydı, ama o belki 5 dk geç yazıyordu ama ben farkında bile değildim o anda telefonum çaldı, arayan eski bir arkadaşım X'ti , pek şaşırmadım aranmama:
-Naptın Vodvil ya yüzünü gören cennetlik, nerdesin oğlum?
-Ya evdeyim pek çıkmıyorum bu ara, dedim cool olabildiğince cooldum.
-Bak şimdi biz 5 kişiyiz sinemaya gircez gel sende hemn 2 kişi 1 bilet fiyatı ya gel sende, hem cart curtta burada görüşemiyoruz oğlum kalk gel hadi hemen. diyordu içten davet ettiği sesinde belliydi ama ben şu an belki bana aşık olan ve benimde aşık olacağım kızla konuşuyordum:
-Gelemem ya belki sonra ben sizi ararım diye kestirip attım o da biraz daha ısrar ettikten sonra kapattı telefonu.

- Eee napıyorsun bakimm, bu kadar geç cevap atıyorsun? : ))) , yazdım ben bana aşık olan kıza ve yine 5 dk beni beklettikten sonra,
-Neyse ben çıkıyorum, dedi ve çıktı ne bir smiley ne bir sonra görüşürüz ne de bir kendine iyi bak demişti, direk çıkmıştı...

Ne yapacağımı şaşırmıştım, elim telefona gitti, "arasam mı lan onları hem bayadır sinemaya da gitmiyorum..." deyordum ve bununla beraber birden ossurdum ve tuvalete girmem gerektiğini anladım, "kulaklığıda alayım hem Uykusuz'da var, ne yapcan sinemada hem giyin bilmem ne, o kadar yol, üfff!" dedim ve bir elimde müzik çalar diğer elimde Uykusuz tuvalete doğru yürümeye başladım...

İçimden, "ama X'te iyi çocuk, onu pek boşlamiyim bu ara, yarın bir arayayım onları..." diyordum ve aklıma borç verdiğim 20 lira geldi, neyse dedim çocuğun parası yok herhalde utanıyor beni aramaya, iyi çocuk ya o da...